Po događajima koji su se dešavali u svijetu 1968. je posebno zapažena zbog demonstracija studenata koje su počele 3. maja u Parizu jer je zatvoren Univerzitet u Nanteru, nakon čega je rektor pozvao policiju.
U demonstracijama u Parizu 10. maja se okupilo oko 50.000 studenata i učenika, uhapšeno je 460, a povrijeđeno 367 ljudi. Sindikati su se solidarisali sa studentima, a radnici zauzeli pojedine fabrike u više mjesta u Francuskoj. Proglašen je štrajk protiv policijske represije. U Parizu je broj demonstranata narastao na preko 500.000. Znatan broj francuskih intelektualaca se priključio studentima na barikadama (Sartr, Jonesko, Aron...). Nakon što je poručio građanima i studentima: „Reforme da, cirkus ne”, general Šarl de Gol je 30. maja raspustio parlament i donio odluku o raspisivanju vanrednih izbora. Jugosloveni, naročito studenti, pratili su preko štampe i televizije demonstracije studenata u Parizu, Berlinu, Varšavi i drugim svjetskim metropolama.
Studentska buna u Beogradu je počela 2. juna 1968. godine, kada je studentima, zbog ograničenog broja mjesta, zabranjeno da uđu u salu Radničkog univerziteta na Novom Beogradu na priredbu „Karavan prijateljstva”, kojoj su prisustvovali učesnici omladinske radne akcije. Nakon toga su studenti spontano odlučili da pođu u pravcu Narodne skupštine sa uzvicima: „Radnici-studenti”, „Posao svima”, „Tito-partija”... Studente su zaustavile jake policijske snage u blizini zgrade Saveznog izvršnog vijeća na Novom Beogradu. U sukobu sa policijom povrijeđeno je tridesetak, a uhapšeno nekoliko studenata.
U jutro 3. juna 1968. godine u Studentskom grad je održan veliki protest na kom su formulisani zahtjevi za smanjenje socijalnih nejednakosti u društvu i poboljšanje standarda i zdravstvene zaštite studenata. Potom se kolona studenata iz Studentskog grada uputila prema Beogradu, Milicija ih je zaustavila kod podvožnjaka, nakon čega je uslijedio sukob u kome je policija upotrijebila pendreke i bombe sa suzavcem, što je imalo za rezultat dva ranjena i više od stotinu povrijeđenih studenata i milicionera. Istog dana, poslije podne, u Studentskom gradu je donijet proglas studentima i građanima Beograda i Rezolucija studentskih demonstracija u kojima se apostrofira nekorektnost u izvještavanju sredstava informisanja o demonstracijama, zahtijeva smjena sekretara unutrašnjih poslova, poštovanje autonomije Univerziteta, puštanje uhapšenih studenata, ukazuje na socijalne nejednakosti, insistira na poštovanju principa raspodjele prema radu i zahtijeva rješavanje problema nezaposlenosti. Studentske demonstracije su prerasle u proteste protiv društvenih deformacija u Jugoslaviji koji su se svodili na zahtjeve da se realizuju ideje iz programa SK o socijalizmu i samoupravljanju.
U to vrijeme u Crnoj Gori još nije bio konstituisan Univerzitet. Postojeći fakulteti su bili pod „okriljem” Univerziteta u Beogradu. Javnost Crne Gore, a posebno nastavnici i studenti tada formiranih fakulteta, pratili su preko sredstava informisanja sve važnije događaje u svijetu,posebno one koji tangiraju Univerzitet i studentsku populaciju. Nastavnici i studenti fakulteta u Titogradu dogovorili su se da na prikladan način izraze podršku demonstracijama studenata sa Univerziteta u Beogradu. Ideja je bila da se to učini tako što bi se okupljeni studenti ispred Studentskog doma uputili preko Mosta Blaža Jovanovića, Nemanjinom ulicom, Ulicom Slobode i na Trgu Ivana Milutinovića održali miting podrške zahtjevima studenata Beogradskog univerziteta. Kada je ta ideja saopštena tadašnjem sekretaru Opštinskog komiteta Saveza komunista Titograda, odgovor je glasio: „Svako ko krene da ide na demonstracije protiv postojećeg društveno-ekonomskog sistema preko Blažovog mosta biće drakonski spriječen”. Nakon toga, predstavnici nastavnika i studenata Ekonomskog i Elektrotehničkog fakulteta su se dogovorili da se skup-zbor studenata održi u velikoj sali Ekonomskog fakulteta 4. juna 1968. godine sa početkom u 17 časova. Skupu su prisustvovali, sem studenata (od kojih je više od polovine, zbog ograničenosti prostora u holovima fakulteta preko zvučnika pratilo govore iz sale), nastavnici fakulteta i čelnici Partije i države (koji su pješke došli preko Visećeg mosta) Đoko Pajković, predsjednik CK SK CG i Vidoje Žarković, predsjednik Izvršnog vijeća. Skupu su prisustvovali dr Pavle Bogetić i prof. Jefto Šćepanović u ime nastavnika Ekonomskog i Elektrotehničkog fakulteta i po predstavnik studenata sa ovih fakulteta. Skup je otvorio dr Pavle Bogetić i prisutne podsjetio na demonstracije studenata koji se odvijaju diljem svijeta i u Beogradu i sugerisao da se sa skupa pošalje podrška stavovima studenata sa jugouniverziteta. Potom su govorili prof. Čajo Šćepanović, Dušan Ičević (u ime Socijalističkog saveza), studenti- Veljko Krstajić, Vasilije Milić i još par njih. Najzad je govorio Vidoje Žarković, predsjednik Vlade.
Studenti su ukazali na evidentne anomalije u društveno-ekonomskom sistemu koje treba eliminisati i loš standard studenata, a Žarković je podsjetio šta sve država čini na planu razvoja proizvodnih snaga i poboljšanju standarda stanovništva i studenata. Na zboru su usvojeni zaključci podrške aktivnostima i stavovima studenata sa jugouniverziteta.
Demonstracije studenata u Beogradu su okončane 9. juna 1968. godine kada je predsjednik SFRJ Josip Broz Tito javno podržao većinu studentskih zahtjeva i obećao istragu, poslije koje će biti kažnjeni krivci za nasilje. Istog dana je Predsjedništvo Partije i Države donijelo smjernice „za rješavanje nagomilanih problema i uklanjanja izvora kriznih stanja”, podržavajući zahtjeve studenata i mlade generacije. Partijsko i državno rukovodstvo, s Titom na čelu, vidjeli su opasnost u studentskim demonstracijama 1968. godine. Da bi marginalizivali nezadovoljstvo, krivicu su sveli na nekoliko profesora Pravnog i Filozofskog fakulteta Beogradskog univerziteta koji su saslušavani, hapšeni, suđeni i sa fakulteta udaljeni.
Cilj ove bilješke je da demantuje tvrdnje da se povodom studentskih demonstracija 1968. godine na fakultetima Crne Gore nije ništa dešavalo. Činjeno je ono što se u datim uslovima moglo (što je notirano u „Pobjedi” od 6. juna 1968.godine).
Prof. emeritus dr Pavle Bogetić